وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ نَصِيرًا * * * شما را چه شده که در راه خدا و [رهایی] مردان و زنان و کودکان مستضعف [ی که ستمکاران هر گونه راه چاره را بر آنان بسته اند] نمی جنگید؟ آن مستضعفانی که همواره می گویند: پروردگارا! ما را از این شهری که اهلش ستمکارند، بیرون ببر و از سوی خود، سرپرستی برای ما بگمار و از جانب خود برای ما یاوری قرار ده. * * * بدون کشته شدن سرنوشت بیهوده است / شهید اگر نتوان شد بهشت بیهوده است

  •  
      
کد خبر: ۱۷۳۴۸۰
زمان انتشار: ۱۰:۴۱     ۲۱ مهر ۱۳۹۲
حتی در آن دوران سخت هم دلم از امید زیارت كعبه و بوسه زدن بر جای پای پیامبر(ص) در مكه و مدینه، خالی نمانده بود ... و این امید، اگرچه با حج ده روزه‌ی سال 58 كه به فضل شهید محلاتی قسمتم شد، برآورده گشت، اما آتش آن شوق سوزنده‌تر و مشتعل‌تر شد ...
به گزارش 598 به نقل از khamenei.ir ، رهبر معظم انقلاب اسلامی پس از مطالعه برخی كتاب‌ها یادداشتی در ابتدای آن می‌نویسند.

این یادداشت‌ها برخی در نقد و بیان اشكالات موجود در كتاب‌هاست. بعضی هم در تعریف و تحسین نویسنده و نوشته‌اش.

بیست سال پیش و بعد از مطالعه‌ی كتاب «سفر به قبله» كه سفرنامه‌ی حج هدایت‌الله بهبودی است، حاشیه‌نوشته‌ی ایشان از جنس دیگری بود.

متن ذیل دستخط دل‌نوشته‌ای است كه در حال و هوای دلتنگی زیارت خانه‌ی خدا نوشته شده و به همراه تصویری از حضور حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در مراسم حج در سال 1358 منتشر می‌شود:

 «این كتاب مرا باز در شور و حال حسرت‌آلود زیارت خانه‌ی خدا و حرم رسول‌الله(ص) فرو برد. شور و حال و اشتیاقی كه دیگر امیدی هم با آن نیست.

تا به یاد دارم -از سالهای دور جوانی- هرگز دل خود را از آتش این اشتیاق، رها نیافته‌ام. اما حتی در دوران سیاه اختناق كه هر روحانی بامعرفت و بی‌معرفتی، با رغبت و یا حتی از سر سیری، آسان می‌توانست در خط حج قرار بگیرد. و من نمی‌توانستم! یا بهتر بگویم: هیچ حمله‌دار و رئیس كاروانی از ترس ساواك شاه، نمی‌توانست و جرأت نمی‌كرد نام مرا در فهرست حاجی‌های خود - چه رسد به عنوان روحانی كاروان- بگذارد.

بله، حتی در آن دوران سخت هم دلم از امید زیارت كعبه و بوسه زدن بر جای پای پیامبر(ص) در مكه و مدینه، خالی نمانده بود ... و این امید، اگرچه با حج ده روزه‌ی سال 58 كه به فضل شهید محلاتی قسمتم شد، برآورده گشت، اما آتش آن شوق سوزنده‌تر و مشتعل‌تر شد ...

در سالهای ریاست جمهوری چشم امید به پس از آن دوران دوخته بودم .. اما امروز ..؟ شور و اشتیاقی بی‌سكون و امیدی تقریبا فرو مرده ... تنها تسلا به خواندن اینگونه سفرنامه‌ها یا شنیدن آنها است كه خود بازافزاینده‌ی شوق نیز هست.

این كتاب، شیرین، موجز، با روح و هوشمندانه نوشته شده است. زیارت قبول؛ عزیز نویسنده!
زیارت قبول
70/12/10»


نظرات بینندگان
نام:
ایمیل:
انتشاریافته:
در انتظار بررسی: ۲
* نظر:
جدیدترین اخبار پربازدید ها
نیازمندیها
09107726603 تماس یا پیام در پیام رسان های ایتا و تلگرام