امام صادق (عليه السلام) می فرمايند:
«بى گمان روزه، تنها دست
كشيدن از طعام و آشاميدنى نيست و براى آن شرطى است كه تنها با رعايت آن،
روزه متحقق مي گردد و آن نگاهبانى معنوى و درونى است. پس هنگامى كه روزه
داريد زبان خود را از دروغ نگهداريد و ديدگانتان را از ناروا فرو پوشيد.
با
يك ديگر نزاع مكنيد و بر هم حسد مبريد و غيبت يك ديگر مكنيد و به هم خشم
نورزيد و سوگند دروغ مخوريد و با زن خود مياميزيد. و از اختلاف با يك ديگر
بپرهيزيد و نسبت به هم خشمگين نشويد و دشنام و ناسزا مگوئيد و القاب زشت
بر يك ديگر مگذاريد و با هم دشمنى و جنگ مكنيد و بر يك ديگر ستم مورزيد و
بى خردى مكنيد و از هم دلگير مشويد.
از ياد خدا و نماز غفلت
مكنيد و سكوت و خاموشى و بردبارى، پايدارى و راستى و دورى از بدكاران را
ملازم باشید. و از سخن ناروا و دروغ و افتراء و دشمنى و گمان بد و غيبت و
سخن چينى اجتناب ورزيد و چنان باشيد كه گوئى قيامت و آخرت را در منظر خود
و مرگ را در پيش روى داريد و چشم به راه تحقق وعدههاى الهى باشيد و براى
لقاء خدا توشه بر گيريد و بر شماست مراعات آرايش و وقار و خضوع و خشوع، و
چونان بندهاى كه از كيفر مولايش مىهراسد براى خدا شكستگى پيشه كنيد در
حالى كه از عقوبت او در هراس و اضطراب و به رحمت او اميدوار و مشتاقيد و
بايد كه دلهايتان را از عيب ها پيراسته و باطنهايتان از حيلهها پاك و
جسمتان از پليدي ها پرداخته باشد.
اى روزه دار! چنان باش كه در
راه خدا از آنچه غير اوست بيزارى جستهاى و با روزهاى كامل از آنچه خدايت
نهى كرده، در آشكار و نهان پيشه ساخته و جانت را در روزه داريت تماما به
پيشگاه خداوند تقديم داشتهاى. و ذلت را براى او از هر چيز فارغ كرده و بر
آنچه خدايت فرمان داده و به انجام آن فراخوانده برگماردهاى.
پس
چون اين اعمال را بتمامه بجاى آورى،حقيقتا براى خدا روزهدار خواهى بود و
آنچه را كه خدايت فرموده بنا ساختهاى اما اگر از اين اعمال كه برايت بيان
داشتم بكاهى، به همان مقدار از فضل و ثواب روزهات كاسته خواهد شد. به
راستى روزه، تنها دست كشيدن از طعام و آشاميدنى نيست بلكه خداوند آن را
مانعى در برابر رفتار و گفتارى كه روزه را باطل مى كند قرار داده است. چه
كماند روزه داران و چه بسيارند آنان كه بر خورد گرسنگى روا مي دارند».
منبع: شيخ حر عاملى، وسائل الشيعة، ج ۱۰، ص ۱۶۶