از قانونی خواندن گشت ارشاد تا ممنوعیت کنسرت بانوان

*علی جنتی وزیر ارشاد در پاسخ به خبرنگار روزنامه اعتماد مبنی بر رایزنی برای نشان‌دادن آلات موسيقي در صداوسیما می گوید: آنها بر اساس يك سياست و مساله فقهي كه به آنها اعلام شده است، مجاز نيستند كه آلات موسيقي را نشان دهند و سياست‌هاي ابلاغي به آنها نياز به رايزني ندارد. *علی جنتی  در پاسخ به خبرنگار روزنامه اعتماد مبنی بردخالت نیروی انتظامی در برگزاری کنسرت ها: نيروي انتظامي در جايي كه مجوز صادر شده باشد مانع نشده و ورود پيدا نمي‌كند. گاهي در برخي از مراسم‌ها حاشيه‌هايي اتفاق مي‌افتد كه با آنها برخورد مي‌كند

*وزیر ارشاد در پاسخ به این سوال که آيا خانم‌ها اميدوار باشند كه مي‌توانند براي همگان كنسرت برگزار كنند می گوید: آنها مي‌توانند براي خانم‌ها كنسرت برگزار كنند. تك خواني خانم‌ها از نظر اكثر فقها اشكال دارد و نبايد در حضور آقايان بخوانند.

*پاسخ جنتی به سوال خبرنگار درباره گشت ارشاد هم خواندنی است: قانون در باب حجاب و عفاف مواردي دارد كه مجلس شوراي اسلامي تصويب كرده است و هرچه را نيز كه شورايعالي انقلاب فرهنگي تصويب كرده باشد مصوباتش در حكم قانون است...اگر مجلس قانون را لغو نكرده تا وقتي‌كه وجود دارد بايستي به‌عنوان شهروند ايراني به آن احترام بگذاريم

 

در ادامه متن کامل این گفتگو را می خوانید:

 

 

مطمئنا آنها معاون و تصميم‌گير هستندو در انتخاب معاونت‌ها سعي شده است افرادي انتخاب شوند كه توانمند، كارآمد و قوي باشند و حتي از خود وزير قوي‌تر! چراكه قوت آنها قوت وزير است.

 

 

در اين مورد بعدا تصميم خواهيم گرفت.

 

 

اسامي زيادي در مطبوعات مطرح و براي آنها حدس و گمانه‌زني مي‌شود اما اگر به نتيجه‌يي برسيم رسما اعلام مي‌كنيم.

 

 

سوال دو بخش دارد و بهتر است ابتدا درباره اصل سوال توضيحاتي دهم. اين‌گونه طبقه‌بندي را در فرهنگ نداريم كه بگوييم طبقه فقير يا فرودستي داريم كه مورد بي‌توجهي قرارگرفته است و طبقه غني يا متوسطي كه برخوردار از فرهنگ هستند و بعد حركات راديكال در حوزه فقرا بيشتر اتفاق مي‌افتدو...

 

 

دوم اينكه تا حركت‌هاي راديكال را چه در نظر بگيريم. اگر مقصود حركت‌هاي خياباني است كه اختصاص به فقرا ندارد. به هر روي فرهنگ براي همه مردم است. اگر منظور از فرهنگ برخورداري از ميزان سواد و آگاهي‌هاي اجتماعي است طبيعتا برخورداري كساني‌ كه تمكن مالي بيشتري دارند از تحصيل و حتي استفاده از دانشگاه‌هاي خارج از كشور واقعيتي است اما اتفاقا بسياري از نخبگان ما از طبقه فقير هستند.

 

تجربه نيز ثابت كرده كه كساني كه از لحاظ مالي متمكن هستند به جهت نداشتن دغدغه شغل وكار و تنگدستي، زياد به دنبال تحصيل نمي‌روند. بسياري از كساني كه نفرات برتر دانشگاه‌ها بودند يا افراد برجسته و نخبه‌اند از بين طبقات فقير برخاسته‌اند. اگر فرهنگ را به معناي عمومي بگيريم، مشكلاتش در بين طبقه متوسط به بالا خيلي بيشتر است و قرآن از آنها به نام مترفين ياد مي‌كند. يعني آدم‌هايي كه وضع زندگي‌شان خوب است و دنبال عيش و نوش و زندگي خيلي مرفه هستند. اين دسته از نظر فرهنگي مشكلات‌شان زياد است. همين‌طور كه طبقه فقير هم مشكلات زيادي از نظر فرهنگي دارد و بسياري از مشكلات و ناهنجاري‌هاي اجتماعي امثال اعتياد، سرقت و بي‌بندوباري در آن بيشتر است. آنچه ما به‌عنوان وزارت فرهنگ بايد دنبال كنيم ارتقاي سطح فرهنگ عمومي براي همه مردم و همه طبقات و اقشار است. خوشبختانه براي اين منظور ساختاري تعريف شده است.

 

درحال حاضر شوراي فرهنگ عمومي كه از طرف شوراي انقلاب فرهنگي ساختارش تعريف شده مسووليت اين كار را به‌عهده دارد و همه كساني‌كه به‌نوعي دست‌اندر كار مسائل فرهنگي كشورند در اين شورا حضور دارند و مرتبا ناهنجاري‌هاي اجتماعي را رصد كرده و براي آنها راه‌حل ارائه مي‌كنند. آنچه بيشتر دغدغه من است رسيدگي به فرهنگ عمومي و گسترش اخلاق در جامعه است. فرهنگ ما برگرفته از اسلام و فرهنگ ايراني خودمان است و همواره همراه با اخلاق و حفظ كرامت انساني بوده كه متاسفانه درحال حاضر در جامعه در حال افول است و امروزه در بين برخي طبقات دروغگويي در جامعه يك اصل شده و افراد حاضر نيستند با صداقت با ديگران برخورد كنند. امانتداري در جامعه ما دچار خدشه‌هاي جدي شده است!

 

هتك حرمت و توهين به ديگران و اتهام زدن‌هاي ناروا جزو مواردي است كه در جامعه شديدا شايع است. درحالي كه در فرهنگ اسلامي و حتي ايراني خودمان چنين وضعيتي مردود است و بايد به دنبال علاجش باشيم. در اين زمينه تفاوت زيادي بين گروه‌هاي فقير و طبقه متوسط و برخوردار نيست و هركدام به نحوي درگير اين قضايا هستند. ملاحظه كنيد كساني كه امروزه در مطبوعات قلم مي‌زنند جزو نخبگان و روشنفكران جامعه ما هستند. به همان اندازه كه برخي از ناهنجاري‌ها را در طبقات ضعيف از نظر فكري مي‌بينيم در بين آنان نيز وجود دارد. مثلا برخي از مطبوعات خبري را بدون آنكه تحقيق كنند راجع به فرد يا گروهي درج مي‌كنند كه ممكن است موجب هتك حيثيت جمع يا فردي بشود و توجه ندارند كه اين خبرها يا مقالات نوشته شده برخلاف اصول و ارزش‌هايي است كه همه ما به آن باور داريم.

 

 

مشكلاتي كه شما اشاره مي‌كنيد در طبقات متوسط هم هست! در شهر تهران هم كه پايتخت كشوراست، اغلب مردم آنچنان تمكن مالي ندارند كه از همه فيلم‌هاي روي پرده سينما ديدن كنند يا به كنسرت‌ها بروند. ما بايد تلاش كنيم كه امكانات فرهنگي را به دورترين نقاط كشور ببريم. جاهايي كه سينما، امكانات فرهنگي و كتابخانه ندارند! اين از جمله مواردي است كه در سياست‌هاي راهبردي وزارت فرهنگ وارشاد اسلامي آورده‌ام و تحت عنوان عدالت فرهنگي برنامه‌هاي آن را به مجلس تقديم كرده‌ام. عدالت فرهنگي يعني اينكه اولا براي فرهيختگان و هنرمندان امكانات برابر فراهم كنيم نه اينكه تنها بخشي از آنها از امكاناتي برخوردار باشند و بخش ديگري نتوانند استفاده كنند و ثانيا امكانات فرهنگي را به درون همه لايه‌هاي اجتماعي و به دورترين نقاط كشور ببريم به گونه‌يي كه آنها هم بتوانند مانند كساني كه در پايتخت زندگي مي‌كنند از امكانات فرهنگي- هنري استفاده كنند. ضمنا بايستي به مصداق گفته مولانا «آب كم جو تشنگي آور به دست» تشنگي ايجاد كنيم. بايد اين علاقه و رغبت را در افراد ايجاد كنيم كه خودشان اشتياق بيابند از فيلم‌ها و برنامه‌هاي مناسب سليقه‌شان استفاده كنند.

 

 

چرا، انجام شده و ما نبايد همه كارهاي گذشته را ناديده بگيريم. نگاه كنيد به نمايشگاه كتاب كه سالانه در تهران برگزار مي‌شود. اولا از همه شهرهاي ايران در آن مشاركت مي‌كنند و از اقشار و طبقات مختلف بازديد‌كننده دارد. كتاب‌خواني نيز در طول اين سال‌ها رواج يافته و قبل از انقلاب هرگز اين‌گونه نبود.

 

 

ممكن است تيراژ كم باشد اما كميت كتاب‌ها و عناوين زياد است. هنگامي كه مجموعا 64 ميليون نسخه كتاب در سال چاپ مي‌شود نشان‌دهنده آن‌ است كه فرهنگ كتاب‌خواني در كشور رشد داشته است. البته سينماها بعد از انقلاب اغلب فرسوده و از چرخه خارج شده‌اند و به جايشان سينماي جديدي ساخته نشده است.

 

 

عدم علاقه‌مندي به سينما عوامل مختلفي دارد. در اوايل انقلاب ما دو شبكه تلويزيوني بيشتر نداشتيم كه در شبانه روز پنج ساعت برنامه پخش مي‌كردند اما اكنون ده‌ها شبكه داريد كه به‌صورت سراسري و استاني و24 ساعته در حال پخش برنامه هستند و فيلم و سريال دارند. به‌همين دليل تا اندازه زيادي مردم اشباع مي‌شوند. در گذشته مسائلي چون سينماي خانگي نبوده ولي اكنون بسياري از فيلم‌هاي سينمايي از طريق دي وي دي به منازل راه پيدا مي‌كند و مورد استفاده واقع مي‌شود. طبيعتا اقبال به سينماها كمتر است لذا در ايام تعطيل بيشتر خانواده‌ها يا كساني‌كه فراغتي دارند و مايل به خروج از منزلند به سينما هم مي‌روند.

 

در عين حال يكي از كارهاي اساسي كه بايد وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي به آن همت بگمارد و انجام دهد گسترش فضاهاي فرهنگي، سينمايي و زيرساخت‌هايي است كه بايد در نقاط مختلف كشور به‌ويژه مناطق محروم‌تر ايجاد شود تا همگان شرايط استفاده برابر داشته باشند.

 

 

تنگناهاي مالي كه در سال‌هاي اخير در كشور وجود داشته و هم‌اكنون نيز ادامه دارد باعث شده كه توجه دولت به بخشي از مسائلي كه آن را مهم‌تر مي‌دانسته معطوف شود. مثلا تامين كالاي اساسي مردم كه جزو ارزاق عمومي محسوب مي‌شود در اولويت بوده يا كمك به توليد براي ايجاد اشتغال كه جزو مسائل اساسي كشور است. بحث‌هاي فرهنگي هم مورد توجه قرار گرفته است اما حوزه فرهنگ آنقدر وسيع و گسترده است كه بخش اندكي از بودجه به اين‌گونه زيرساخت‌ها مي‌رسد. در حال حاضر پروژه‌هاي مختلفي در زمينه‌هاي سينمايي و ايجاد مراكز فرهنگي و هنري در شهرهاي مختلف در حال انجام است كه عموما نيمه تمام هستند و به‌خاطر گستردگي و محدود بودن امكانات، به طول انجاميده و بايد با تزريق پول به پايان برسد. همچنين گستردگي پروژه‌ها موجب شده كه تاكنون به‌طور مطلوب نتوانسته‌ايم اين فضاها را ايجاد كنيم. به‌نظر من بايد به دنبال راه‌حل‌هايي غير از اعتبارات دولتي بود. تنها اگر منتظر باشيم دولت كاري كند امكان ندارد اين طرح‌ها در كوتاه‌مدت به نتيجه برسد. بايد از ديگر امكانات استفاده كرد كه بخشي از آنها در اختيار شهرداري‌هاست. شهرداري‌ها مي‌توانند كمك بسيار خوبي به ايجاد فضاهاي فرهنگي كنند چراكه كار شهرداري تنها ايجاد اتوبان‌ها و جمع‌آوري زباله نيست بلكه ايجاد فضاهاي فرهنگي و هنري نيز جزيي از وظايف اصلي شهرداري‌ها است كه خوشبختانه در تهران توجه خوبي به اين امر شده است. اين كار بايد در همه شهرها انجام شود و شهرداري‌ها به اين مساله همت بگمارند.

 

نكته دوم اينكه بخش خصوصي بايد وارد سرمايه‌گذاري در اين حوزه شود و ما بايد شرايطي فراهم كنيم كه سرمايه‌گذاري در اين حوزه‌ها سودآور شود تا بخش خصوصي ترغيب شود. اگر قرار باشد ما بخش خصوصي را براي ساخت سينما جذب كنيم بايد اين سرمايه‌گذاري براي آن استفاده داشته باشد يعني بايد معافيت مالياتي براي آن قايل شويم و از نظر عوارض شهرداري و... بايد تسهيلات فراواني ايجاد شود كه وقتي فردي وارد اين حوزه مي‌شود در نهايت براي او سودآوري داشته باشد و اگر سودآور شد مي‌توانيم سرمايه خارجي هم برايش جذب كنيم.

 

 

NGOها سرمايه كافي براي اين كار ندارند. درحال حاضر سازمان‌هاي غيردولتي موجود در كشور نياز به كمك دولت دارند. اگر ما بخواهيم آنها را گسترش بدهيم و نهادهاي مدني را تقويت كنيم بايد دولت كمك‌شان كند تا راه بيفتند، چراكه متاسفانه هنوز در كشور ما نهادينه نشده‌اند. اما نهادهاي ديگري هستند كه مي‌توان از امكانات مالي آنها استفاده كرد.

 

 

اينها جزو وظايف شهرداري است. ما كه نبايد اين كارها را تصدي‌گري كنيم! آن مقداري هم كه الان وزارت فرهنگ و ارشاد تصدي‌گري مي‌كند را هم بايد واگذار كند. كار ما كار حاكميتي است. بايد براي فعاليت‌هاي فرهنگي كه در كشور صورت مي‌گيرد در اين وزارتخانه به‌عنوان نماينده دولت مجوز و تسهيلات لازم صادر و فراهم كنيم تا كار به انجام برسد. فعاليت‌هاي فرهنگي هنري جزو وظايف آنهاست كه بايد انجام دهند. در حال حاضر ديدگاهم نسبت به همكاري با شهرداري‌ها مثبت است. اخيرا در افتتاحيه استوديوي موزه موسيقي كه به همت شهرداري ايجاد شده حضور پيدا كردم تا مهر تاييدي زده باشم بر اين‌گونه فعاليت‌هايي كه شهرداري انجام مي‌دهد و از آنجاكه در آغاز كار هستيم حتما اين‌گونه همكاري‌ها را در قالب ضوابط و قراردادهايي خواهيم آورد تا اين حركت‌ها ادامه پيدا كند و شهرداري‌ها نيزا بدانند كه از كمك دولت برخوردار خواهند بود. دولت هم تشويق مي‌كند هم حمايت و هم نظارت ! حمايت مي‌كند كه نهادهاي غيردولتي اين كارها را انجام دهند، حالا چه انجمن‌هاي فرهنگي و هنري در سطح كشور يا شهرداري‌ها كه از پول خود مردم (عوارضي كه مي‌گيرند) خرج شهروندان مي‌كنند و اين حق مردم است كه در كنار كارهاي عمراني و خدماتي كه در شهرداري‌ها صورت مي‌گيرد از امكانات فرهنگي هم برخوردار باشند.

 

 

اولا خريد كتاب براي كتابخانه‌ها نبايد صرفا براي كمك مالي به ناشر باشد (سياستي كه در گذشته وجود داشته). اگر قرار است حمايت كنيم بايد حمايت برابر از همه ناشران صورت گيرد و بين آنها تبعيض قايل نشويم.

 

نكته دو اينكه هر كتابخانه‌يي بنا به شرايط منطقه اين نوع خاصي ازكتب را مي‌طلبد و نوع كتاب اهدايي به آنها فرق مي‌كند! بايد كتابخانه‌هاي تخصصي در حوزه‌هاي مختلف ايجاد كنيم. اين روش درست نيست كه براي كمك به ناشر هزار جلدكتاب بخريم و در كتابخانه‌ها توزيع كنيم و كاري نداشته باشيم كه كتاب خواننده دارد يا خير. به‌طور مثال بعضي از كتاب‌هاي حوزوي كه به زبان عربي هستند براي بسياري از افراد جامعه ما قابل فهم نيست اما در كتابخانه‌ها توزيع مي‌شود كه هدر دادن اموال است. كتاب بايد جايي مصرف شود كه خواننده داشته باشد نه اينكه در قفسه‌ها حبس شود و بودجه‌ها به هدر رود.

 

 

مردم هر منطقه‌يي از ايران نوع لباس و آداب و رسوم و موسيقي خاص خودشان را دارند و اين بخشي از فرهنگ بومي است. حتي دركنارپوشش‌هاي قومي و منطقه‌يي بايد به موسيقي خاص آنها نيز توجه ساير موارد فرهنگي را هم تقويت كنيم.

 

 

اين مساله به قانون اساسي برمي‌گردد كه تا چه حد مي‌توانند از زبان محلي خودشان استفاده كنند و اتفاقا جزو شعارهايي كه آقاي دكتر روحاني رييس‌جمهور محترم در مبارزات انتخاباتي‌شان بر آن تاكيد كردند همين مساله است كه بايد برايش برنامه‌ريزي كرد. الان چاپ كتاب به زبان‌هاي محلي صورت مي‌پذيرد و هر استان شبكه تلويزيون محلي خود را دارد. اما بومي‌سازي كتاب‌هاي درسي را بايد آموزش و پرورش بدان بپردازد و اينها جزو وظايف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي نيست و سياست‌هاي آموزش و پرورش نيز بايد در شورايعالي انقلاب فرهنگي و شورايعالي آموزش و پرورش تصويب شود.

 

ما بايد زبان فارسي را به‌عنوان زبان ملي كشور كه همه اقشار از آن استفاده مي‌كنند زنده نگه بداريم و تقويت كنيم و نه تنها در داخل كشور كه در خارج كشور هم بايد بين ايرانيان و نسل جديدي كه در آنجا متولد شده و كاملا بيگانه با زبان فارسي‌اند گسترش دهيم و اين جزو وظايف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي است. اگر در شوراي انقلاب فرهنگي درباره آموزش و كتب درسي به زبان مادري چيزي تصويب شود ما نيز اجرا مي‌كنيم.

 

 

اخذ مجوز براي فعاليت‌هاي فرهنگي هنري قطعي است. آنها قانونا موظف هستند درباره موسيقي، فيلم يا ساير فعاليت‌ها مجوز بگيرند و مسايل حاكميتي قانونا به عهده وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي واگذار شده است. در عين حال در فعاليت‌هاي فرهنگي- هنري آنها را حمايت وكمك خواهيم كرد.

 

 

آلبوم‌هاي موسيقي كه يك‌بار منتشر شود براي تجديد نشر احتياج به مجوز ندارد مگر تغيير گرافيك روي آلبوم. براي كتاب‌ها نيز هر تجديد نشر مجوز لازم ندارد مگر كتاب‌هايي كه قديمي هستند و بسته به شرايط روز بايد تغييراتي در آن ايجاد شود.

 

 

آنها بر اساس يك سياست و مساله فقهي كه به آنها اعلام شده است، مجاز نيستند كه آلات موسيقي را نشان دهند و سياست‌هاي ابلاغي به آنها نياز به رايزني ندارد.

 

 

به كرات اعلام كرده‌ام وقتي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي براي فيلم، كنسرت يا تئاتر مجوز صادر مي‌كند بايد از مجوزش حمايت كند به‌خصوص هنگامي كه خسارتي به هنرمندان وارد مي‌شود. به‌طور مثال سرمايه‌گذاران فيلم‌هايي كه به‌خاطر فشار گروه‌هاي خاص از اكران برداشته مي‌شود متحمل خسارت مالي زيادي مي‌شود. بايد پاي اعطاي مجوز بايستيم. درعين حال بايد توجه داشت كه گاهي برخي از جريانات براساس ديدگاه‌هاي خاص مذهبي خود با انتشار كتاب يا نمايش فيلمي مخالفت كرده و بر اساس احساسات ديني برخورد مي‌كنند كه از حوزه توانايي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي خارج است و گاه نيروي انتظامي يا ساير نهادها ورود مي‌كنند. اينكه در برخي شهرها اين جريانات بسيار قوي است و مانع مي‌شوند را بايد از راه ديگر حل كرد. به گذشته كاري ندارم كه چگونه عمل شده است اما نسبت به آينده اعتقادم اين است كه ابتدا در صدور مجوز دقت كنيم، پس از صدور از آن مجوز حمايت كنيم و افراد را نسبت به مسائل توجيه كنيم، چراكه كالاي فرهنگي توليد شده از طرف دولت جمهوري اسلامي به رسميت شناخته شده است و معنا ندارد كه گروهي بخواهند جلوي آن را بگيرند به‌ويژه گروه‌هاي خودسري كه احيانا خودشان اطلاعاتي ندارند و اغلب به تحريك ديگران راه مي‌افتند.

 

 

نيروي انتظامي در جايي كه مجوز صادر شده باشد مانع نشده و ورود پيدا نمي‌كند. گاهي در برخي از مراسم‌ها حاشيه‌هايي اتفاق مي‌افتد كه با آنها برخورد مي‌كند. مثل مسائلي كه اخيرا در برج ميلاد اتفاق افتاد. نيروي انتظامي بايد از موارد مجاز حمايت كند و بايد جلوي كساني را كه مي‌خواهند مانع برگزاري مراسم مجوزدار شوند بگيرد.

 

 

بايد تحقيق كنم كه آيا واقعا چنين چيزي وجود دارد يا خير؟ اين مساله قابل پيگيري است.

 

 

آنها مي‌توانند براي خانم‌ها كنسرت برگزار كنند. تك خواني خانم‌ها از نظر اكثر فقها اشكال دارد و نبايد در حضور آقايان بخوانند.

 

 

درباره داشتن مجوز براي كنسرتي كه لغو شده ترديد دارم و در مواردي كه مجوز داشته برگزاري كنسرت مشكل نداشته بلكه نيروي انتظامي احيانا با نوع پوشش برخي از شركت‌كنندگان برخورد كرده است و اين بحث پوشش و عفاف و حجاب در جامعه است كه همه ما بايد به ارزش‌هاي اسلامي و ديني‌مان و اعتقادات مردم در سطح جامعه احترام بگذاريم و طبيعي است كه نيروي انتظامي براساس وظيفه قانوني خود با ساختارشكنان برخورد خواهد كرد. بايد به قانون احترام گذاشت.

 

 

قانون در باب حجاب و عفاف مواردي دارد كه مجلس شوراي اسلامي تصويب كرده است و هرچه را نيز كه شورايعالي انقلاب فرهنگي تصويب كرده باشد مصوباتش در حكم قانون است.

 

 

حتما شورايعالي تشكيل جلسه خواهد داد. اما در جلسات شورا قانون شكسته نمي‌شود چرا كه دولت مجري قانون است. اگر مجلس قانون را لغو نكرده تا وقتي‌كه وجود دارد بايستي به‌عنوان شهروند ايراني به آن احترام بگذاريم. اگر به مفاهيم فقهي هم كار نداشته باشيم بايد رعايت شوون ديني جامعه بشود.

 

 

جشنواره‌ها مشكلي نخواهند داشت و براي برگزاري آنها را حمايت خواهيم كرد.

 

 

گذاشتن صندوق حمايت از هنرمندان اقدام خوبي بوده است اما كفايت نمي‌كند. يعني بايد بودجه‌يي را كه براي آنجا در نظر مي‌گيرند، بتواند حداقل حمايت مالي را از هنرمندان اعمال كند. قطعا اين مساله مورد توجه است و در بودجه سال آينده تلاش خواهيم كرد كه براي اين منظور اعتبار بيشتري بگيريم. علاوه بر مسائل مادي بايد از نظر معنوي هم كرامت هنرمندان را حفظ كنيم. حفظ كرامت هنرمندان فقط دفن آنها در قطعه هنرمندان نيست بايد زمان حيات‌شان هم مورد احترام قرار گيرند و در حين بيماري هم بايستي كمك‌هاي فوق‌العاده‌يي به آنها شود زيرا در شرايط عادي كمك‌هاي معمولي و روتين به آنها صورت مي‌گيرد اما در شرايط اضطراري بايد به شكل اضطراري كمك كرد. از نهادهاي غيردولتي نيز مي‌شود براي اين منظور كمك گرفت مثل شهرداري‌ها و نهادهاي خيريه عمومي كه كمك‌هايي را به بيماران ارائه مي‌دهند و دولت از آنها هم بايد بدين منظور استفاده كند. اينها سرمايه‌هاي اجتماعي كشور ما هستند و بايد كرامت و منزلت‌شان حفظ شود. نبايد دست آنها پيش كسي دراز باشد يا در تنگدستي زندگي كنند و غريبانه از دنيا بروند. بايد اين را مورد توجه جدي قرار بدهيم.

 

 

بايد با دستگاه‌ها و نهادهاي بيمه‌كننده مثل تامين اجتماعي و سايرين مذاكره كرد تا به راه‌حلي دست پيدا كنيم. قطعا بيمه‌هاي عادي پاسخگوي نيازهاي آنها نيست، بايد سراغ بيمه‌هاي تكميلي رفت و بودجه‌هايي را تامين كرد كه بتوان آنها را تحت پوشش قرار داد. اين هم جزو برنامه‌هايي است كه هنوز بدان ورود پيدا نكرده‌ام و هنوز فرصت نكرده‌ام نيازهاو شرايط فعلي آنان را درك كنم و اينكه آيا امكانات موجود پاسخگوي نيازهايشان است؟ قطعا بايد اين بخش را تقويت كنيم. متاسفانه زماني دولت جديد كار را تحويل گرفته كه بودجه در مجلس تصويب شده و تنگناهاي مالي نيز بيشتر از سال‌هاي گذشته است به‌طوري كه دولت مجبور است اصلاحيه‌يي را به مجلس ببرد به‌علت عدم تحصيل بخشي از درآمدهايي كه در بودجه سال 92 ديده شده است. لذا براي سال آينده اميدواريم كه هم در بخش درآمدهاي كشور گشايشي حاصل شود و هم امكانات بيشتري را در اين حوزه براي كمك به هنرمندان و صندوق هنرمندان جذب كنيم كه با خيال راحت زندگي كنند.

 

 

در هر صورت به يكسري شركت‌هاي واسط براي اخذ مجوز نياز خواهيم داشت كه اغلب واسطه بين گروه‌هاي هنري و دولت هستند اما در انتخاب اين نهادهاي واسط بايد دقت كرد كه عناصر پاك دست و درستي باشند و سودجو و فرصت‌طلب نباشند تا مجوزها در اختيار آنها قرار گيرد و گروه‌هاي هنري را جذب كنند. البته هزينه استفاده از كنسرت‌ها گران است اما بخشي از آن به شرايط تورمي كشور برمي‌گردد. در بخش‌هاي ديگر هم همين‌گونه است. قيمت كالاهاي فرهنگي هم بالا رفته در عين اينكه در كشور ما قيمت محصولات فرهنگي مثل كتاب و موسيقي بسيار پايين‌تر از سايرنقاط دنياست اما براي برخي اقشار جامعه قابل دسترسي نيست و دولت بايد تسهيلات آن را فراهم كند يا اقدامات حمايتي براي برخي اقشار جامعه كه نمي‌توانند از اين برنامه‌ها به‌طور معمول استفاده كنند، انجام دهد تا تسهيلاتي براي اين اقشار جامعه فراهم شود.

 

 

فرهنگ هزينه بر است اما ما بايد اعتبارات را بيشتر روي زيرساخت‌ها صرف كنيم براي ساختن انسان‌ها! براي فرهنگ بايد هزينه كرد تا توسعه بيابد. بدون اعتبار قايل شدن براي اين مقوله نمي‌توانيم انتظار داشته باشيم كه سطح يك جامعه از نظر فرهنگي ارتقا پيدا كرده و فرهنگ عمومي ارتقا يابد. بايد هزينه كرد اما نوع هزينه كردن مهم است. به‌طور مثال ارشاد يا خود دست به ساختن فيلم يا چاپ كتاب مي‌زند يا نقش حمايتي و نظارتي و سياستگذاري‌اش را ايفا مي‌كند و كارها را به ديگران واگذار مي‌كند. اگر ارشاد تصدي‌گري‌هاي خودش را واگذار كند مقدار زيادي از بودجه براي كارهاي اساسي چون ايجاد زيرساخت‌ها و تربيت افراد در زمينه‌هاي مختلف باقي مي‌ماند. مهم نوع هزينه كردن و نگاهي است كه به فرهنگ داريم. فرهنگ يك جامعه را يك يا چند گروه نمي‌سازند بلكه تمام گروه‌ها و جريانات فكري و طبقات اجتماعي آن را مي‌سازند. ما بايد نقش حمايتي و نظارتي خود را حفظ كنيم و درگير كارهاي اجرايي نشويم تا بتوانيم بودجه‌ها را در زيرساخت‌ها به‌كار بگيريم.

 

 

درصد هزينه‌يي كه شهرداري‌ها بايد متقبل شوند در برخي شهرها محقق شده است اما درباره وضع قوانين براي ساير شركت‌ها و كارخانجات بزرگ اگر در مجلس تصويب شده باشد، حتما بايد اجرايي شود.