امضایی که نام احمدی‌نژاد را ماندگار می‌کند

به گزارش ايسنا، فدراسیون فوتبال ایران برای کسب میزبانی رقابت‌های جام ملت‌های آسیا 2019 ابراز تمایل کرده و درخواست رسمی خود را به کنفدراسیون فوتبال آسیا ارسال کرده است. در نقطه‌ی مقابل کمیته مسابقات کنفدراسیون فوتبال آسیا از هفت کشور داوطلب کسب میزبانی خواسته که ضمانت‌های ویژه‌ای را برای برگزاری جام ملت‌ها به AFC بدهند. کشورهای داوطلب تنها شش روز وقت دارند که ضمانت‌نامه‌های مورد درخواست AFC را به مقر این سازمان در مالزی ارسال کنند.

 

چین و مالزی از شرق و عربستان، امارات، کویت و عمان از غرب آسیا رقیبان ایران برای کسب میزبانی جام ملت‌های آسیای 2019 هستند. از این میان چین و مالزی به تازگی میزبانی این بازی‌ها را تجربه کرده‌اند و از این نظر بخت کمتری نسبت به سایر کشورهای داوطلب دارند. هم‌چنین در بین کشورهای غرب آسیا، سطح فوتبال ایران و عربستان بالاتر از سه کشور دیگر است و به نظر می‌رسد رقابت اصلی برای کسب میزبانی بین این دو کشور باشد.

 

کنفدراسیون فوتبال آسیا پس از مشخص شدن نامزدهای نهایی میزبانی جام ملت‌های آسیا از کشورهای داوطلب خواسته که ضمانت‌های ویژه‌ای را به آن سازمان بدهند تا مشخص شود که آیا آمادگی و صلاحیت لازم را برای کسب میزبانی دارند یا خیر. این ضمانت‌ها البته چیزهای عجیب و غریبی نیستند که انجامشان دور از دسترس باشد.

 

ضمانت برقراری امنیت بازی‌ها، حق و حقوق گمرکی و مالیاتی تیم‌های شرکت‌کننده، به رسمیت شناختن حق تبلیغات، مسائل رفاهی تماشاگران و ورزشکاران حاضر در بازی‌ها، حقوق مهاجرت اعم از ویزا و مجوز کار و فعالیت برای تیم‌ها و اصحاب رسانه و مانند اینها، عمده ضمانت‌هایی است که AFC تایید اجرای آنها را از نامزدهای میزبانی جام ملت‌ها طلب کرده است.

 

همان گونه که دیدید ضمانت‌های خواسته شده از سوی AFC چندان دور از تصور و دست‌نیافتنی نیستند و با یک هماهنگی ساده بین ارگان‌های اجرایی کشور قابل اجرا هستند. نکته مهم در این‌جا این است که AFC ضمانت اجرایی این مسائل را تنها در صورتی می‌پذیرد که یکی از سه مقام بلندپایه کشورهای داوطلب از جمله وزیر ورزش، نخست وزیر یا رییس‌جمهور پای آن را امضا کرده باشند؛ و این‌جاست که بار دیگر نقش دولت در رسیدن به موفقیتی دیگر در ورزش پررنگ می‌شود.

 

کمتر از دو هفته دیگر، عمر دولت دهم به پایان می‌رسد. در هشت سال گذشته و در طول دولت‌های نهم و دهم رویدادهای بی‌شماری در ورزش ایران رخ داده که در برخی از آنها نقش حمایتی دولت مشهود بوده است. نمونه اخیر این مساله صعود تیم ملی فوتبال به جام جهانی برزیل است که حمایت‌های دولت و در راس آن رییس‌جمهور از تیم ملی نقش به‌سزایی در افزایش روحیه و انگیزه ملی‌پوشان داشت.

 

فوتبال ایران یک بار از جام ملت‌های آسیا میزبانی کرده است اما سال‌های زیادی از آن رویداد مهم می‌گذرد. در صورتی که فدراسیون فوتبال بتواند میزبانی جام ملت‌های آسیا را برای دومین بار از آن ایران کند، مهم‌ترین رویداد ورزشی ایران پس از انقلاب شکوهمند اسلامی رقم خواهد خورد. بی‌شک میزبانی بزرگ‌ترین رویداد فوتبال قاره کهن آن هم در راه بزرگسالان می‌تواند بار مثبت تبلیغاتی زیادی برای ایران داشته باشد.

 

کمتر از یک سال دیگر کمیته اجرایی کنفدراسیون فوتبال آسیا میزبان جام ملت‌های 2019 را مشخص می‌کند. تا آن زمان هفت نامزد دریافت این میزبانی باید در دوره‌ها و کارگاه‌های ویژه‌ای شرکت کنند و اقدامات لازم را انجام دهند اما پیش از همه اینها، تایید دولت و تضمین اجرای خواسته‌های طبیعی AFC وجه لازم قضیه است.

 

مدارک فدراسیون فوتبال ایران باید تا شش روز دیگر با امضای تایید کننده مقامات دولتی ایران به مقر AFC ارسال شود تا هم‌چنان در کورس رقابت کسب میزبانی باقی بمانیم. نگاه اهالی فوتبال در این روزها به دولت دوخته شده و همه منتظرند که ببینند دولتی که روزهای پایانی‌اش را سپری می‌کند، آیا اقدامی صورت می‌دهد که نامش برای همیشه در تاریخ ورزش ایران به نیکی ثبت شود؟ دولتمردان ایران که داعیه حمایت همه‌جانبه از فوتبال را داشتند و دارند اینک در آزمونی جدی و حساس قرار گرفته‌اند؛ آنها می‌توانند با قبول آن‌چه AFC خواسته است زمینه را برای میزبانی جام ملت‌های آسیا فراهم کنند. همین یک کار نام دولت دهم را به عنوان پایه‌گذار این رویداد بزرگ در تاریخ فوتبال ایران ثبت می‌کند. دیگر باقی قضایا و انجام کارهای لازم می‌ماند برای دولت یازدهم و دوازدهم!

 

شش سال دیگر جام ملت‌های آسیا می‌تواند در ایران برگزار شود. ورزشگاه آزادی تهران، یادگار امام (ره) تبریز، غدیر اهواز، نقش جهان اصفهان و چند ورزشگاه دیگر می‌توانند شاهد برگزاری دیدارهای حساس جام ملت‌های آسیا باشند. این اتفاق می‌تواند رخ دهد به شرطی که دست رییس دولت، قلم را بچرخاند و پای ضمانت‌نامه AFC را امضا کند. سرنوشت بزرگ‌ترین رویداد فوتبال ایران پس از انقلاب اسلامی وابسته به یک امضا است.