ملاقات در ثانیه های مجازی

من  ای صبا ره رفتن به کوی  دوست ندانم

چشمانش را بست وتمام،او تمام نشد..آغاز شد؛«آغازی بر یک  پایان».جدار زمین را شکافت تا سر بر ملکوت بساید،تا قاب قوسین..

آخرین بازمانده از حلقه عرفان ناب«سیدعلی آقا قاضی طباطبایی»که با نگاه و سکوتش قفل دل ها را می گشود،با ابروانی از هیبت و شانه هایی از شکوه و با پیشانی بلند خدایی در کرانه ی تاریخ ایستاد درفلقِ اشراق..

ودرست یک سال است که ازرفتن«ثروتمندترین مرد معنوی جهان»با«موت اختیاری»می گذرد و ما می توانیم«او»را به فراموشی های هر روزه مان بسپاریم،به فراموشی هایی که عادت مان شده است،مثل خیلی از رفتن ها!! تا چرخ بچرخد باز،و«او»چیزی شود شبیه فراموشی، چیزی شبیه یک خاطره از دست رفته، چیزی شبیه«آفتاب دیروز و کیمیای امروز».

ودرست یک سال است که هروقت به خاطرم می آید،و یا تصویری از او می بینم،حرف هایی به رنگ غم و به طعم مرثیه ذهنم را به تسخیر خود می کشند..

ازمولوی آموخته بودم:

            هرکه خواهدهم نشینئ خدا  /  تا  نشیند درحضور  اولیاء...

            از حضور  اولیاء  گر  بگسلی / توهلاکی، زآنَک جزو بی کلی

و من ماندم این لطف که رازش چه بود،با آن که سال ها از آخرین نمازم با او گذشته بود،امّا چند هفته آخررا هر سه شنبه نماز ظهروعصر، مقتدی به اقامه ی او شدم تا...تشییع با شکوه ومیلیونی پیکرش که بی نظیرشد.

امّا با همه این حرف ها، من به خنده تلخی فکر می کنم که این جور وقت ها ناخود آگاه می نشیند گوشه ی لبم و دلم برای آن مسجد ساده ی«فاطمیه»،معروف به مسجد آقای«بهجت(ره)» وآن کوچه باریک«گذرخان» می گیرد و می لرزد که ماند گوشه ی شهرقم ودیگر هیچ وقت درهیچ زمان،تپش گام های بی بدیل مرد«سربه زیر»خود که بیش از 64سال با آمد و شدش انس گرفته بود را احساس نخواهد کرد..

سلام برصلوات بی پایانت،سلام  بر تسبیح بی نهایت دانه ات،سلام بر سجده ابدیت،سلام بر رکوع ازلیت،سلام بر قامت الوهیت،سلام بر تکبیر کبریائیت،سلام بر قنوت قدیمیت و... سلام بر«سربه زیریت» و بر همه ایّامی که در احسن تقویمی..