دو غزل مودب برای شاعره انقلابی بحرینی که در اثر شکنجه در کما قرار دارد

در نهایت پس از چند روز، در تماس تلفنی یک فرد ناشناس، خانواده این دختر ۲۰ ساله اطلاع یافتند که وی در یکی از بیمارستان های بحرین بستری است. پس از مراجعه خانواده به بیمارستان متوجه شدند که به دلیل شکنجه بسیار زیاد، او در حال حاضر در کما به سر می برد و پزشکان پس از معاینه او متوجه شده بودند که مورد تجاوز جنسی قرار گرفته است.

 

وی در چند ماه اخیر فعالیت گسترده ای در میدان "اللولوء" داشته و کلیپ شعرخوانی وی نیز در این آدرس موجود است. پدر وی نیز از شعرای سرشناس بحرینی به شمار می رود که در دهه های ۹۰ قرن گذشته میلادی به دلیل اشعاری که علیه رژیم "آل خلیفه" سروده بود، چندین بار بازداشت و مورد شکنجه قرار گرفت.

 

علی محمد مودب که از سوی برخی شاعران انقلاب، ملقب به «اخوان ثالث شعر انقلاب» شده است، از شاگردان قیصر امین پور بوده است. تاکنون از وی چندین مجموعه شعر منتشر شده است از جمله: «عاشقانه های پسر نوح» 1382 (نشر دفتر شعر جوان)، «همین قدر می فهمیدم از جنگ» 1383 (سارینا)، «مرده های حرفه ای» 1384 (هزاره ققنوس-چاپ سوم)، «الف های غلط» 1386 (سوره مهر-چاپ دوم)،

گزینه شعر «عطر هیچ گلی نیست» (نشر تکا-چاپ سوم)، گزینه شعر «دروغ‌های...» (نشر علم)، «روضه در تکیه پروتستان‌ها» (سپیده باوران)

 

وی در روزهای اخیر دو غزل برای این شاعره بحرینی سروده که در اختیار رجانیوز قرار گرفته است:

 

 

دریا چه بق کرده است، دریا کودکانه است

 

بی حرف، بی جاشو و بی موج و ترانه است

 

 

ترسیده از چیزی مگر دریا کز اینسان

 

با موج موجش رعشه های بی بهانه است

 

 

شور است اما شوری اش از جنس اشک است

 

انگار از پلک زمین اشکی روانه است

 

 

با بادها هم شوق بازی کردنش نیست

 

دریا که چون مرداب ها نیلوفرانه است

 

 

امشب چرا جز لو ءلوء  خونین ندارد

 

امشب چرا چون لخته هایی بیکرانه است

 

 

در ساحل خونین آن سو دیده شاید-

 

شب را که گرم جستجو – خانه به خانه – است

 

 

رگموج هایش سوخته از بس که دیده

 

در  نخلهاشان شعله سرگرم زبانه است

 

 

با ماهیان قرمز از دریا نگویید

 

دیگر نه آن دریای شعر عاشقانه است

 

 

از حیرت آلاله های ساحلش سرخ

 

دریا چه بق کرده است، بغضی جاودانه است

 

***

 

 

 

 

آیات نام کوچک توفان ها

 

نامی که در کتاب خدا زنده است

 

نامی که تا همیشه نماز ما

 

در محضرش شکسته و شرمنده است

 

 

آیات شعر زلزله ها را گفت

 

حرف سطوح گمشده در گل را

 

چون نخل طور شعله کشید ایات

 

آوازهای سوخته در دل را

 

 

با گردبادهای مهیب و سرد

 

بی ترس از نسیم و شکفتن خواند

 

در پیچش سیاهی عالمگیر

 

آن خطبه را چه محکم و روشن خواند

 

 

آیات نام کوچک مهتاب است

 

نام بلند هر چه که خورشید است

 

سیلی خور کسوف نخواهد ماند

 

صبحی که صبح روشن امید است

 

 

وی همچنین چند روز پیش از این ماجرا نیز غزلی برای حال و هوای زهرایی بحرین در وبلاگش منتشر کرد: