پای آبله زده و پابوس عشق

به گزارش وبلاگستان 598، وبلاگ سرباز صفر جنگ نرم در آخرین مطلب خود نوشت:

اینها دیوانه اند ،این چه کاریه؟ چرا در قرن سرعت و تکنولوژی سوار ماشین نمی شوید؟ ،چرا اینقدر خودتان را اذیت می کنید؟،در گرما و سرما...شما دیوانه اید...این سخنانی است که بعضا این روز ها ممکن است به گوش شیفتگان صدیق امام هشتم شیعیان، علی ابن موسی الرضا (علیه آلاف التحیة و الثناء) برسد ،یکی از همین شیفتگان می گفت: بگذارید بگویند خب ما دیوانه ایم،دیوانه امام رضا.

آخر پا های آبله زده این جوانانی که با پای پیاده به طرف حرم آقا حرکت می کنند با حساب مادی انسان های دور از معنویت جور در نمی آید چرا که حقیقتا این یک سفر معنوی و یک سیر الهی است که تنها دیده های عاشق معنای آنرا می فهمند.

فاصله ما تا حرم چقدر است؟

امروزه خیلی ها می روند زیارت امام رضا علیه السلام خیلی هم زود تر از گذشته به آنجا می رسند،گاهی در عرض چند ساعت از کیلومتر ها آن طرف تر به حرم می رسند اما؛

زیارت پیش از آنکه به معنای حضور جسم زائر در کنار مزور باشد به معنای حضور دل و قلب او در پیشگاه ملکوتی اوست و این تمام نکته ای است که خیلی ها در امر زیارت در نظر نمی گیرند؛ممکن است در عرض چند ساعت به حرم برسند اما دلشان فرسنگ ها با حریم ملکوتی امام فاصله دارد و مطمئنا اینچنین زیارتی کامل نخواهد بود.

ما انسان هایی که بیشتر از آنچه خودمان بدانیم غرق در محیط دنیایی اطرافمان هستیم ،بیشتر از آنچه فکر می کنیم زمان و معونه لازم است تا دلمان از آن زمینی که بدان مشغول است به آسمان معنویت برسد و حد اقل طعم آنرا بچشد و این پیاده رفتن ها برای امتحان عشق و نزدیک شدن قلب و کندن از غیر برای جلب توجه محبوب است.

زحمتی برای جلب رحمت

اکثر کسانی که این روز ها با کاروان پیاده به حرم آقا می آیند جوانند ،گاهی پیران عاشق و روشن ضمیر هم هستند که پا بدین ره چند صد کیلومتری می گذارند، آنها می دانند که امام رضا زائرینی که با این زحمت خودشان را به حرم می رسانند دست خالی رد نمی کنند و اصولا زیارتی که اینگونه به دست می آید آسان از دست نمی رود.

گذشته از این، آنچه در مورد کاروان های پیاده زیارتی ،خیلی ها نمی فهمند آن است که این سفر های چند روزه با یک نیت معنوی و زیبا مثل زیارت امام رضا بستری برای تحول دل است،این حرکت ها که سختی آنرا فقط عاشقان می توانند تحمل کنند حرکت دلی و شخصیتی انسان از مرداب عادات پست زندگی، به سوی آسمان معنویت را موجب می شود،کسانی که اکثرا بیش از سه روز و حتی گاهی بیش از ده روز در این کاروان های پیاده ذکر گویان و رضا رضا کنان به سوی حرم می آیند مانند آن است که معتکف در خانه اهل بیت شده اند، في بيوت أذِنَ اللهُ أنْ تُرْفَعَ و يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ.(نور-36)

کرامات کاروان های پیاده

اعجاب این مسیر های عاشقی آنجاست که این زائران که جوانانی هستند در اوج شور جوانی، آنگاه که تسبیح به دست و با پای برهنه در گرما و سرمای هوا قصد حرم محبوب می کنند خدا می داند که در این وانفسای آخر الزمان عنایات و کرامات عجیب و غریب به برکت حرکت معنوی آنان در این اطراف دیده می شود که خداوند به این عاشقان پیش ملائکه اش مباهات می کند.

گاهی درین مسیر ها و هنگام عبور از روستا های بین شهری روستایی هایی که آگاه از عبور کاروان پیاده زیارتی امام هشتم از مسیر روستای آنان می شوند گاهی اگر مریضی دارند لباس او را می آورند و جلوی پای این زائران قرار می دهند تا از روی آن عبور کنند و آن لباس را به قصد تبرک برای مریضشان می برند و از همین لباس شفا می گیرند که این دلیل اعتقاد بالا و صفای باطنی آنان و مقام بلند این زائرین است  چون بدن این زائرین پیاده بر آتش جهنم حرام است که جواد الائمه (ع) فرمود :

مازارَ اَبی (ع) اَحَد فَاَصابَهُ اَذًی مِنُ مَطَرٍ اَو برد او حَرٍ اِلّا حَرَّمَ اللهُ جَسَدَهُ عَلیَ النّارِ

 هیچ کسی نیست که به زیارت پدرم (امام هشتم(ع) )  برود و در این راه از باران یا گرما و سرما اذیت و آزار ببیند مگر اینکه خداوند بدنش را بر آتش دوزخ حرام می کند. «وسائل الشیعه – جلد 14»

سخن آخر آنکه اهل ذوقی می گفت افرادی که تن به سختی این مسیر الهی می دهند ،وجودشان و دل و ذهنشان در این مسیر شخم می خورد و زمینه وجودشان تشنه آب ولایت می شود و زمانی که به حرم امام رئوف می رسند خود امام رضا علیه السلام بذر ایمان و معرفت در وجودشان قرار می دهند که این سفر می تواند مسیر زندگی خیلی را عوض نماید.